Με το όνομα αυτό στην Αρχαιότητα εννοούσαν ορισμένες γυναίκες με μεγάλη προφητική δύναμη. Προέβλεπαν γεγονότα που επρόκειτο να συμβούν και ιδιαίτερα τα δυσάρεστα και φοβερά.
Όταν έδιναν τις προφητείες τους ήταν σε κατάσταση έκστασης και οι απλοί άνθρωποι πίστευαν ότι οι λόγοι τους αποτελούσαν τη φωνή θεών.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μάντισσες αυτές έδιναν τις προφητείες τους χωρίς να ερωτηθούν και χωρίς να έχουν σχέση με κανένα μαντείο.
Πολλά αποφθέγματα σε τύπο χρησμού ή προφητείας τα απέδιδαν στη Σίβυλλα ή σε μια από τις Σίβυλλες και έτσι δημιουργήθηκε βαθμιαία μια παράδοση. Πολλές φορές τους απέδιδαν προφητείες επινοημένες εκ των υστέρων από μεγάλα γεγονότα και επειδή αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό, έκανε τον πολύ κόσμο να δίνει προσοχή στις προφητείες της Σίβυλλας.
Την πίστη του λαού, όπως ήταν φυσικό, την εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς και διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές προπαγάνδες. Έτσι δημιουργήθηκε μια πλούσια παράδοση από σιβυλλικούς χρησμούς, που η επίδρασή τους ήταν αισθητή ως το μεσαίωνα.
Τα αρχαιότερα ελληνικά κείμενα κάνουν λόγο για μια Σίβυλλα. Έτσι αναφέρουν για τη Σίβυλλα ως μια συγκεκριμένη μορφή πρώτος ο Ηράκλειτος και ύστερα ο Ευριπίδης, ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων. Ο πρώτος που αναφέρει πολλαπλές Σίβυλλες είναι ο Αριστοτέλης. Οι ύστερα από αυτόν πηγές αναγνωρίζουν τρείς, τέσσερεις ή και δέκα Σίβυλλες.
Συγκεκριμένα, ο Ηράκλειτος, στο 92ο απόσπασμά του, αναφέρει ότι η Σίβυλλα προμαντεύει, με τη δύναμη των θεών, γεγονότα χιλίων ετών.
Μια Σίβυλλα δεν ήταν στην υπηρεσία κανενός μαντείου και δεν έκανε την προφητική της δύναμη επάγγελμα. Έτσι μπορούσε να πηγαίνει από τον ένα τόπο στον άλλο, όπου λατρευόταν ως μια θεία μορφή και αυτό ήταν ένας σοβαρός λόγος για να προκύψουν μαρτυρίες για πολλές Σίβυλλες. Ο κάθε τόπος από όπου είχε διέλθει, είχε δράσει και είχε λατρευθεί η μια Σίβυλλα, δημιουργούσε μια εντόπια σιβυλλική παράδοση, που δεν μπορούσε να ταυτισθεί με την ανάλογη παράδοση ενός άλλου τόπου. Έτσι ο κάθε τόπος που είχε μια σιβυλλική παράδοση πίστευε την εγχώρια Σίβυλλα.
Η Σίβυλλα, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, είχε το προφητικό χάρισμα αμέσως με τη γέννησή της. Ήταν μια μορφή ανάμεσα στο θεό και στον άνθρωπο, δεν ήταν βέβαια αθάνατη, αλλά η διάρκεια της ζωής της υπερέβαινε κατά πολύ τα ανθρώπινα μέτρα. Όπως ο χρησμοδότης θεός Απόλλων κρατούσε τη λύρα, έτσι και η Σίβυλλα κρατούσε τη σαμβύκη, ένα είδος τριγωνικής λύρας. Με το όνομα αυτό στην Αρχαιότητα εννοούσαν ορισμένες γυναίκες με μεγάλη προφητική δύναμη. Προέβλεπαν γεγονότα που επρόκειτο να συμβούν και ιδιαίτερα τα δυσάρεστα και φοβερά.
Στην ελληνική Ανατολή την μεγαλύτερη φήμη είχε η Σίβυλλα, που λατρευόταν στην πόλη Ερυθρές και στην ελληνική Δύση εκείνη που λατρευόταν στην Κύμη της Καμπανίας.
Η παλαιότερη ήταν η Σίβυλλα της Μαρπησσού στην Τρωάδα. Την έλεγαν και Ελλησποντία και τη θεωρούσαν κόρη του Δαρδάνου και της Νησώς, της κόρης του Τεύκρου.
Άλλες πηγές την αναφέρουν ως κόρη του Δία και της Λαμίας (ή κόρη του Ποσειδώνα)
Η δράση της συνδέεται με τον Αινεία, που μετά την πτώση της Τροίας έφυγε, για να φθάσει ύστερα από πολλές περιπλανήσεις στην Ιταλία και να γίνει γενάρχης των Ρωμαίων. Στον Αινεία η Σίβυλλα είχε δώσει αίσιους χρησμούς.
Ίσως, από αυτήν προέκυψε η Σίβυλλα των Ερυθρών.
Ο Παυσανίας την αναφέρει ως Ηρωφίλη και θεωρεί ότι έζησε πριν τον Τρωικό Πόλεμο.
Η Σίβυλλα η Ερυθραία (των Ερυθρών της Μικράς Ασίας) ήταν γνωστή επίσης με το όνομα Ηρωφίλη. Ο Ιερώνυμος τοποθετεί την ακμή της γύρω στο 744 π.Χ.. Μια επιγραφή από την πόλη Ερυθρών αναφέρει ότι η Σίβυλλα έζησε περίπου 900 έτη.
Σύμφωνα με τον Παυσανία έζησε ένα διάστημα στους Δελφούς, στη Δήλο, στην Κλάρο και στη Σάμο. Ίσως η παραμονή αυτής της Σίβυλλας στη Σάμο δημιούργησε την παράδοση της Σαμίας Σίβυλλας, που την ακμή της ο Ιερώνυμος τοποθετεί στο 712 π.Χ.
Υπάρχει ακόμη η Σίβυλλα από την Κολοφώνα, γνωστή με το όνομα Λάμπουσα. Την θεωρούσαν ως κόρη του μάντη Κάλχα.
Άλλες παραδόσεις αναφέρουν την Σίβυλλα την Φρυγική, τη Σαρδική (από τις Σάρδεις) και τη Ροδία Σίβυλλα.
Η παράδοση για τη Σίβυλλα των Δελφών σχετίζεται με το χρησμοδότη θεό Απόλλωνα. Μερικές φορές αναφερόταν ως θυγατέρα του.
Η Θετταλή Σίβυλλα ήταν γνωστή με το όνομα Μαντώ και την πίστευαν για απόγονο του Τειρεσία.
Υπήρχε και η Θεσπρωτίδα Σίβυλλα (προφανώς στην Δωδώνη).
Η Σίβυλλα η Κυμαία της Ιταλικής Κύμης είχε το όνομα Δημώ, (ίσως υποκοριστικό του ονόματος "Δημοφίλη"). Στην Κύμη υπήρχε ένας θάλαμος κατάγειος, η έδρα της Σίβυλλας και μία "λίθου υδρία" με τα λείψανά της.
Αναφέρεται επίσης ότι ο βασιλέας των Ρωμαίων Ταρκύνιος αγόρασε στην Καμπανία (Σίβυλλα της Κύμης) τα βιβλία των Σιβυλλικών χρησμών τα οποία φυλασσόταν στο Καπιτώλιο της Ρώμης (στο ναό του Δία).
Τέλος ποικίλες άλλες μεταγενέστερες παραδόσεις αναφέρουν διάφορες νεότερες Σίβυλλες, αναβιβάζοντας τον αριθμό τους σε δώδεκα.
Όταν έδιναν τις προφητείες τους ήταν σε κατάσταση έκστασης και οι απλοί άνθρωποι πίστευαν ότι οι λόγοι τους αποτελούσαν τη φωνή θεών.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μάντισσες αυτές έδιναν τις προφητείες τους χωρίς να ερωτηθούν και χωρίς να έχουν σχέση με κανένα μαντείο.
Πολλά αποφθέγματα σε τύπο χρησμού ή προφητείας τα απέδιδαν στη Σίβυλλα ή σε μια από τις Σίβυλλες και έτσι δημιουργήθηκε βαθμιαία μια παράδοση. Πολλές φορές τους απέδιδαν προφητείες επινοημένες εκ των υστέρων από μεγάλα γεγονότα και επειδή αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό, έκανε τον πολύ κόσμο να δίνει προσοχή στις προφητείες της Σίβυλλας.
Την πίστη του λαού, όπως ήταν φυσικό, την εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς και διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές προπαγάνδες. Έτσι δημιουργήθηκε μια πλούσια παράδοση από σιβυλλικούς χρησμούς, που η επίδρασή τους ήταν αισθητή ως το μεσαίωνα.
Τα αρχαιότερα ελληνικά κείμενα κάνουν λόγο για μια Σίβυλλα. Έτσι αναφέρουν για τη Σίβυλλα ως μια συγκεκριμένη μορφή πρώτος ο Ηράκλειτος και ύστερα ο Ευριπίδης, ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων. Ο πρώτος που αναφέρει πολλαπλές Σίβυλλες είναι ο Αριστοτέλης. Οι ύστερα από αυτόν πηγές αναγνωρίζουν τρείς, τέσσερεις ή και δέκα Σίβυλλες.
Συγκεκριμένα, ο Ηράκλειτος, στο 92ο απόσπασμά του, αναφέρει ότι η Σίβυλλα προμαντεύει, με τη δύναμη των θεών, γεγονότα χιλίων ετών.
Μια Σίβυλλα δεν ήταν στην υπηρεσία κανενός μαντείου και δεν έκανε την προφητική της δύναμη επάγγελμα. Έτσι μπορούσε να πηγαίνει από τον ένα τόπο στον άλλο, όπου λατρευόταν ως μια θεία μορφή και αυτό ήταν ένας σοβαρός λόγος για να προκύψουν μαρτυρίες για πολλές Σίβυλλες. Ο κάθε τόπος από όπου είχε διέλθει, είχε δράσει και είχε λατρευθεί η μια Σίβυλλα, δημιουργούσε μια εντόπια σιβυλλική παράδοση, που δεν μπορούσε να ταυτισθεί με την ανάλογη παράδοση ενός άλλου τόπου. Έτσι ο κάθε τόπος που είχε μια σιβυλλική παράδοση πίστευε την εγχώρια Σίβυλλα.
Η Σίβυλλα, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, είχε το προφητικό χάρισμα αμέσως με τη γέννησή της. Ήταν μια μορφή ανάμεσα στο θεό και στον άνθρωπο, δεν ήταν βέβαια αθάνατη, αλλά η διάρκεια της ζωής της υπερέβαινε κατά πολύ τα ανθρώπινα μέτρα. Όπως ο χρησμοδότης θεός Απόλλων κρατούσε τη λύρα, έτσι και η Σίβυλλα κρατούσε τη σαμβύκη, ένα είδος τριγωνικής λύρας. Με το όνομα αυτό στην Αρχαιότητα εννοούσαν ορισμένες γυναίκες με μεγάλη προφητική δύναμη. Προέβλεπαν γεγονότα που επρόκειτο να συμβούν και ιδιαίτερα τα δυσάρεστα και φοβερά.
Στην ελληνική Ανατολή την μεγαλύτερη φήμη είχε η Σίβυλλα, που λατρευόταν στην πόλη Ερυθρές και στην ελληνική Δύση εκείνη που λατρευόταν στην Κύμη της Καμπανίας.
Η παλαιότερη ήταν η Σίβυλλα της Μαρπησσού στην Τρωάδα. Την έλεγαν και Ελλησποντία και τη θεωρούσαν κόρη του Δαρδάνου και της Νησώς, της κόρης του Τεύκρου.
Άλλες πηγές την αναφέρουν ως κόρη του Δία και της Λαμίας (ή κόρη του Ποσειδώνα)
Η δράση της συνδέεται με τον Αινεία, που μετά την πτώση της Τροίας έφυγε, για να φθάσει ύστερα από πολλές περιπλανήσεις στην Ιταλία και να γίνει γενάρχης των Ρωμαίων. Στον Αινεία η Σίβυλλα είχε δώσει αίσιους χρησμούς.
Ίσως, από αυτήν προέκυψε η Σίβυλλα των Ερυθρών.
Ο Παυσανίας την αναφέρει ως Ηρωφίλη και θεωρεί ότι έζησε πριν τον Τρωικό Πόλεμο.
Η Σίβυλλα η Ερυθραία (των Ερυθρών της Μικράς Ασίας) ήταν γνωστή επίσης με το όνομα Ηρωφίλη. Ο Ιερώνυμος τοποθετεί την ακμή της γύρω στο 744 π.Χ.. Μια επιγραφή από την πόλη Ερυθρών αναφέρει ότι η Σίβυλλα έζησε περίπου 900 έτη.
Σύμφωνα με τον Παυσανία έζησε ένα διάστημα στους Δελφούς, στη Δήλο, στην Κλάρο και στη Σάμο. Ίσως η παραμονή αυτής της Σίβυλλας στη Σάμο δημιούργησε την παράδοση της Σαμίας Σίβυλλας, που την ακμή της ο Ιερώνυμος τοποθετεί στο 712 π.Χ.
Υπάρχει ακόμη η Σίβυλλα από την Κολοφώνα, γνωστή με το όνομα Λάμπουσα. Την θεωρούσαν ως κόρη του μάντη Κάλχα.
Άλλες παραδόσεις αναφέρουν την Σίβυλλα την Φρυγική, τη Σαρδική (από τις Σάρδεις) και τη Ροδία Σίβυλλα.
Η παράδοση για τη Σίβυλλα των Δελφών σχετίζεται με το χρησμοδότη θεό Απόλλωνα. Μερικές φορές αναφερόταν ως θυγατέρα του.
Η Θετταλή Σίβυλλα ήταν γνωστή με το όνομα Μαντώ και την πίστευαν για απόγονο του Τειρεσία.
Υπήρχε και η Θεσπρωτίδα Σίβυλλα (προφανώς στην Δωδώνη).
Η Σίβυλλα η Κυμαία της Ιταλικής Κύμης είχε το όνομα Δημώ, (ίσως υποκοριστικό του ονόματος "Δημοφίλη"). Στην Κύμη υπήρχε ένας θάλαμος κατάγειος, η έδρα της Σίβυλλας και μία "λίθου υδρία" με τα λείψανά της.
Αναφέρεται επίσης ότι ο βασιλέας των Ρωμαίων Ταρκύνιος αγόρασε στην Καμπανία (Σίβυλλα της Κύμης) τα βιβλία των Σιβυλλικών χρησμών τα οποία φυλασσόταν στο Καπιτώλιο της Ρώμης (στο ναό του Δία).
Τέλος ποικίλες άλλες μεταγενέστερες παραδόσεις αναφέρουν διάφορες νεότερες Σίβυλλες, αναβιβάζοντας τον αριθμό τους σε δώδεκα.
Συγκεκριμένα αναφέρονται:
Σίβυλλα η Κιμμερία,
Σίβυλλα η Ιδαία,
Σίβυλλα η Λίβυα,
Σίβυλλα η Περσίδα,
Σίβυλλα η Βαβυλώνια,
Σίβυλλα η Ιουδαία και
Σίβυλλα η Αιγυπτία.
Πηγή:http://kykeon.ning.com/forum/topics/shivylla-1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.